Tajemnica lekarska i zapewnienie prawa do prywatności są jednymi z ważniejszych praw pacjenta. Oczywiście, mówimy o wrażliwych (obecnie, jak wymaga RODO – szczególnych) danych osobowych. Najważniejsze jednak jest zapewnienie pacjentom poczucia zaufania do lekarza, intymności niezbędnej w kwestiach stanu zdrowia, prywatności, a nawet – w przypadku niektórych schorzeń – dobrego imienia czy czci pacjenta. Dla wykonujących zawody medyczne oczywiste jest, że obowiązuje nas tajemnica zawodowa, od której odstępstwa są rzadkie i muszą wynikać z konkretnych przepisów.

System prawny każdego kraju składa się z wielu elementów i cały szereg przepisów skorelowany jest z wiekem obywateli. To z przepisów wynika, w jakim wieku zostajemy zaszczepieni, w jakim wieku idziemy do szkoły, a także ile (minimalnie) musimy mieć lat, aby poślubić ukochaną osobę. Polskie prawo cywilne, tak jak pozostałe cywilizowane systemy prawne, określa też ogólny, minimalny wiek dokonywania określonych czynności prawnych (czynność prawna to taka, która wywiera skutek prawny w obrocie, np. zawarcie umowy sprzedaży, złożenie oferty lub napisanie testamentu). Systemy prawne poszczególnych państw różnią się między sobą. W Polsce przyjęto dość popularne na świecie „widełki” wiekowe, a mianowicie wiek 0–13–18, stworzone po to, by usystematyzować podejmowanie określonych czynności prawnych.

Kwestia zgody pacjenta na zabiegi medyczne budzi wiele pytań. Szczególnie trudno odpowiedzieć na pytania – ważne w codziennej działalności gabinetu i przychodni – kiedy potrzebna jest pisemna zgoda pacjenta na daną procedurę, a kiedy nie ma potrzeby uzyskiwania podpisu pacjenta w dokumentacji?

Ogromnym problemem w praktyce szpitalnej, także z perspektywy ratownika medycznego, jest kwestia stosowania procedur medycznych wobec osób nieprzytomnych. Przypomnijmy, że jednym z podstawowych praw pacjenta jest prawo do wyrażania zgody na zabiegi lecznicze, procedury oraz diagnostykę. Leczenie wbrew woli pacjenta narusza jego podstawowe prawa i wolności.

W ostatnim czasie zakażenia bakteriami wielolekoopornymi stały się jedną z poważniejszych przyczyn złego rokowania i zgonów chorych na oddziałach intensywnej terapii. Wynika to zarówno z wirulencji drobnoustrojów, jak i coraz cięższego stanu pacjentów. Ostatnie raporty przewidują, że w 2050 roku 10 milionów osób umrze z powodu zakażeń wywołanych szczepami wielolekoopornych bakterii.

Zapalenia płuc należą do najpoważniejszych zjawisk epidemiologicznych, a ryzyko zgonu z nimi związane jest powszechnie niedoceniane wśród lekarzy i personelu medycznego. Istotna jest umieralność w okresie ostrej choroby, jak również większe ryzyko zgonu (szczególnie sercowo-naczyniowego) w przyszłości; to ostatnie dotyczy osób dorosłych.

Podstawowym patomechanizmem zakażeń wewnątrzbrzusznych jest translokacja flory bakteryjnej przewodu pokarmowego do fizjologicznie jałowej jamy brzusznej lub przerwanie ciągłości cewy przewodu pokarmowego z przemieszczeniem jej treści do wolnej jamy otrzewnowej.